امام صادق(علیه‌السلام) فرمودند: بیشترین عبادات ابوذر رضی‌الله عنه تفکر و عبرت‌گیری بود. سفینه البحار، جلد 2، صفحه 146، به نقل از آثارالصادقین، آیت‌الله احسان‌بخش.

خیلی‌ها از تاریخ بی‌خبرند و خیلی‌ها تاریخ را سرسری نگاه می‌کنند. باید در تاریخ تعمق کرد، از تاریخ درس گرفت. مقام معظم رهبری در مراسم سالگرد رحلت امام خمینی(ره)- 1391/3/14.

 

شرحی بر اسناد

شکنجه‌گری به نام بیژن یحیایی


تاریخ انتشار: 03 ارديبهشت 1404

سرگرد بیژن یحیایی نفر اول از سمت راست رئیس زندان سیاسی قصر؛ جلسه محاکمه در دادگاه انقلاب اسلامی

 

«سرگرد بیژن یحیایی افسر بازرسی اداره زندان‌ها و از رئیسان زندان سیاسی قصر در آخرین سال‌های حکومت پهلوی بود. بیژن یحیایی، فرزند محمد، دانش‌آموخته دانشکده افسری در اواخر مرداد ۱۳۵۵ در دوره ریاست سرهنگ منصور محرری[1] بر زندان قصر، به‌رغم بی‌تجربگی‌اش در زمینه مدیریت زندان، ریاست زندان سیاسی آن زندان را بعد از برکناری سرهنگ منصور زمانی بر عهده گرفت. وی برای جبران نقیصه کم‌تجربگی و ناآشنایی‌اش درباره نحوه مدیریت زندان سیاسی، به پشتیبانی سرهنگ محرری پدر همسرش، رفتارهای خشونت آمیزی در برخورد با زندانیان سیاسی، به ویژه زندانیان مسلمان در پیش گرفته بود. اشتباهات و ضعف مدیریت وی را در زندان سیاسی، سرهنگ محرری جبران می‌کرد.

به گفته برخی از زندانیان سیاسی حکومت پهلوی، یحیایی از بزرگترین دژخیمان زندان قصر بود که از شکنجه زندانیان سیاسی لذت می‌برد و دوره ریاست او بر زندان سیاسی قصر یکی از وحشتناک‌ترین دوره‌های تاریخ زندان بود. همچنین گفته شده که وی با ایجاد اخلال برای زندانیان مسلمان مانع انجام فرائض مذهبی آنان می‌شد و هیچ‌گونه حق و حقوقی برای زندانیان قائل نبود. از دیگر اعمال غیرانسانی نسبت داده شده به سرگرد یحیایی جلوگیری از ملاقات خانواده‌های زندانیان سیاسی، توهین و ضرب و شتم آن‌ها و خوراندن غذای مسموم به زندانیان سیاسی بود.

بیژن یحیایی سه هفته پس از پیروزی انقلاب توسط یک تیم از پاسداران انقلاب اسلامی به سرپرستی یکی از زندانیان سیاسی دوره پهلوی بازداشت شد. وی در دادگاه انقلاب اسلامی تهران که در تاریخ ۲۲ و ۲۳ فروردین ۱۳۵۸ تشکیل شد به ایذا و شکنجه زندانیان سیاسی، اهانت به زندانیان مسلمان، ممانعت از انجام وظایف دینی، انجام اعمال غیر انسانی شکنجه منجر به قتل و نقص عضو، ایجاد اختناق و خفقان در زندان، محاربه با خدا و رسول خدا و نائب امام، سرکوب زندانیان سیاسی، محارب و فساد در ارض متهم شد. وی در جلسه دادگاه هیچ‌یک از این اتهامات را نپذیرفت. سرانجام بیژن یحیایی به حکم دادگاه انقلاب مفسد فی‌الارض شناخته و محکوم به اعدام شد. حکم صادره در ۲۴ فروردین ۱۳۵۸ به اجرا درآمد.»[2]

 

پی‌نوشت‌ها:


[2] . دانشنامه زندان سیاسی دوره پهلوی، تهران، سال 1401، دفتر ادبیات انقلاب اسلامی حوزه هنری، چاپ اول، ج 2، ص 424 و 425.






 

تعداد مشاهده: 213


مطالب مرتبط

تقویم تاریخ

کانال‌های اطلاع‌رسانی در پیام‌رسان‌ها

       
@historydocuments
کلیه حقوق این پایگاه برای مرکز بررسی اسناد تاریخی محفوظ است. استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.